روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد            دل‌ربا، نرگـس این بـاغ به شـبـنم باشد

تا بدانند کـجـا بـزم عـزای تو به پاست            دودِ آهِ دلِ عـشّــاقِ تـو پــرچــم بــاشـد

دل حسینیه؛ نَفَس نوحه؛ تپش سینه‌زنی‌ست            دم بگـیـریم که عـمر هـمه این دم باشد

به خدای حرم و کعبه قسم، ای حُجّاج!            هر که مُحرِم به مُحَرّم شده، مَحرَم باشد

آن که دارد غم عشق تو ندارد غمِ هیچ            که نشاط دل عـالم، همه زین غـم باشد

خانۀ تـنگِ دلـم نـیست شـبی بی‌مهـمان            لحظه‌ای نیست که دل بی غم و ماتم باشد

مطـلـع « صائب تبـریـز» به یـادم آمـد            آن که در شـیـوه‌اش اسـتاد مسـلَّم باشد:

 »گر صفای حرم کعـبه به زمزم باشد            زمـزم اهل صـفـا دیـدۀ پُـر نـم بـاشـد»